Πονόλαιμος

του Κλημεντίδη Διαμαντή 

Κλινικός Φαρμακοποιός

Σύμφωνα με τις νεότερες οδηγίες της Infectious Diseases Society of America για την αντιμετώπιση του πονόλαιμου, μόνο το 20-30% των παιδιών και το 5-15% των ενηλίκων με πονόλαιμο εμφανίζουν λοίμωξη βακτηριακής φύσης και άρα πρέπει να λάβουν αντιβίωση. Σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις η λοίμωξη είναι ιογενής και επιδέχεται μόνο συμπτωματικής αντιμετώπισης.

Διανύουμε την εποχή του χρόνου που τέτοιου είδους λοιμώξεις παρουσιάζουν έξαρση. Μια και είμαστε θλιβεροί πρωταθλητές στη χρήση αντιβιοτικών, καλό είναι να έχουμε στο νου μας τα εξής:

- Αν ο πονόλαιμος συνοδεύεται από συμπτώματα όπως βήχας, μύτη που "τρέχει", βραχνάδα και στοματικά έλκη (άφθες), το πιθανότερο είναι πως πρόκειται για ίωση, άρα η αντιβίωση είναι άχρηστη.

- Αν ο πονόλαιμος εμφανίζεται πολύ απότομα, η κατάποση πονάει και συνυπάρχει και πυρετός, τότε είναι πιθανή η λοίμωξη με στρεπτόκοκκο ομάδας Α. Η διάγνωση γίνεται πολύ εύκολα στο ιατρείο με το strep-test και τα αποτελέσματα βγαίνουν μέσα σε μισή ώρα. Σε αυτή την περίπτωση, ενδείκνυται η πενικιλίνη (αμοξικιλίνη για 10 μέρες συνήθως), εκτός κι αν υπάρχει αλλεργία οπότε η εναλλακτική είναι κάποιο μακρολίδιο (κλαριθρομυκίνη ή αζιθρομυκίνη).

Κρατάμε λοιπόν το γεγονός ότι στο 85-95% των περιπτώσεων που πονάει ο λαιμός μας, υπεύθυνος είναι κάποιος ιός. Αποφεύγουμε κάθε είδους αντιμικροβιακή θεραπεία, συμπεριλαμβανομένων και των καραμελών τύπου strepsils, lysopain κτλ που επίσης περιέχουν αντιβιοτικές ουσίες κι ας συμπεριλαμβάνονται στα OTC. Την ίδια ανακούφιση μπορούμε να επιτύχουμε χρησιμοποιώντας παραδοσιακές μεθόδους, όπως οι γαργάρες με αλατόνερο (μειώνουν τη φλεγμονή με μηχανικό τρόπο, μέσω ώσμωσης) και φυσικά υπομονή μέχρι η ίωση να κάνει τον κύκλο της.

http://cid.oxfordjournals.org/content/early/2012/09/06/cid.cis629.full